Mniej więcej od miesiąca biję się z myślami, co z blogiem. W którą stronę iść, czy w ogóle taki lifestylowy kierunek ma dla Was i dla mnie jakiś sens. Nie chcę przestać pisać, ale nie chcę też, żeby mój blog był „mydłem i powidłem”. I dlatego robię małą przerwę. Ale o tym na końcu wpisu, bo teraz, gdy to piszę, jest 20:04, siedzę w mieszkaniu na Ratajczaka w Poznaniu, Dominika, szefowa Kobiecej Foto Szkoły, pisze newsletter, a Monika obrabia zdjęcia. Jesteśmy po intensywnym dniu, a teraz mamy chwilę na odpoczynek. To idealny moment na tu i teraz, które pewnie powstanie na raty.
#słucham
Ostatnio mam fazę na przesłuchiwanie całych płyt. Chyba nigdy w życiu tego nie robiłam, ale teraz odezwał się we mnie jakiś muzyczny duch i podpowiedział, żebym choć raz dała szansę czemuś więcej niż tylko singlom ;). Więc dałam. Korteza i tak znałam na pamięć, ale słucham Zalewskiego śpiewającego Niemena, nowej płyty Podsiadły, „Origins” Imagine Dragons, no i oczywiście „A Night at the Opera” Queen. Po obejrzeniu filmu „Bohemian Rhapsody” (swoją drogą, nie jest wybitny, no ale nie da się go nie lubić!) Królowa rządzi. Oprócz tego, kiedy pracuję, włączam sobie chillujące playlisty.
#tęsknię
No heloł, pewnie, że tęsknię za kotami! ;) Możecie się śmiać, ale wystarczy mi jeden dzień bez ich mruczenia, żebym czuła się zupełnie inaczej. Przytulenie do kota w chwilach największego niepokoju nie jest może lekarstwem czy środkiem uspokajającym, ale na pewno daje poczucie choć chwilowego zwiększenia bezpieczeństwa. Wiesz, że ta puchata istota całkowicie zależy od Ciebie. Że drapieżnik ufa Ci na tyle, że chce się do Ciebie tulić. Być może trudno to zrozumieć bez utrzymywania takiej relacji ze zwierzętami, ale musicie mi uwierzyć na słowo, że to niesamowicie kojące doświadczenie.
#chciałabym
Jesteśmy w takim momencie roku, że chciałabym dać sobie miesiąc spokoju. Spokoju od napinki, od wygórowanych oczekiwań, ale też od obsesyjnego myślenia o blogu i social media. To ostatnie zwłaszcza wysysa moją energię. Dlatego daję sobie przestrzeń i czas, żeby zamknąć sprawy z minionych 11 miesięcy, przygotować do świątecznego odpoczynku i wejścia w nowy rok już na większym luzie.
#uczę się
Uczę się akceptować siebie bez żadnych warunków. Kiedyś mi się wydawało, że jak schudnę i zobaczę wagę poniżej 50 kilogramów, to będę szczęśliwa. Że jak przefarbuję włosy na blond, że jak założę firmę, że jak przejdę przez żałobę… Było mnóstwo tych „że jak”. Aż w końcu, podczas ostatniej wizyty u terapeutki, uświadomiłam sobie to, co od dawna przecież wiem i czuję, ale czego nie mogę wprowadzić w życie: jestem wystarczająca. Taka jaka jestem. Z pulasią twarzą, z mysimi włosami, z niedoskonałością zawodową, z tylko częściowym wykształceniem, ze swoimi marzeniami z prowincji. Działam, żeby nauczyć się, jak się ze sobą godzić, jak się lubić. Rozpoczynam taki prawdziwy proces dochodzenia do samoakceptacji. Tym razem bez wymówek. To najwyższy czas. Chciałabym już za 2 miesiące, świętując 27 urodziny, powiedzieć sobie, że jest lepiej.
#czytam
Czytam „Kata miłości”, czyli zbiór opowieści psychoterapeutycznych Yaloma, amerykańskiego psychoterapeuty. Oprócz tego mam rozpoczęte „Archistorie” Natalii Szcześniak i Radosława Gajdy, a w kolejce czeka „Równonoc” Anny Fryczkowskiej — reportaż o tajemniczych zaginięciach nastoletnich chłopców w latach 90-tych.
#oglądam
Uwaga, chyba pierwszy raz w tym zestawieniu nie znajdzie się serial! ;)
Jakieś trzy tygodnie temu przerzuciłam się na YouTube i oglądam głównie popularnonaukowe kanały. Nie mam melodii na serial, nie mogłam też ostatnio znaleźć niczego, co by mnie wciągnęło, chociaż słyszałam, że brytyjski „Bodyguard” jest dobry, a nasz polski „Pod powierzchnią” po dwóch odcinkach nawet mnie wciągnął, więc pewnie go nadrobię.
Wracając do YT, to oglądam głównie Kasię Gandor, Karolinę Sobańską i Everyday Hero. Ten ostatni kanał jest z tych trzech najmniej znany, a polecam go wszystkim, którzy albo są weganami, albo zależy im na środowisku oraz zwierzętach. Orestes Kowalski, z genialnym poczuciem humoru, ale i z wyczuciem, przedstawia etyczne podstawy wegetarianizmu i weganizmu, nie oszczędzając też w swoich trafnych uwagach wegan czy osób ze środowiska obrońców zwierząt. Najbardziej lubię te filmy Orestesa, w których wprost porusza tematy związane z prawami zwierząt, ale zwróćcie proszę uwagę na nagrania dotyczące efektywnego altruizmu, bardzo ciekawego ruchu społecznego, który staje mi się coraz bliższy. Kanał Everyday Hero jest pierwszym, który wspieram w ramach serwisu Patronite.
#pracuję
W sensie zawodowym pracuję teraz nad artykułem diagnozującym potrzeby współczesnej wsi oraz nad wywiadem dotyczącym depresji i samobójstw wśród dzieci i młodzieży. Research to jedna z ulubionych części mojej pracy, choć zawsze mi się wydaje, że potrzebowałabym na nią jeszcze więcej czasu.
W sensie niezawodowym właśnie pracuję nad tym, żeby już około połowy grudnia mieć wszystkie prezenty! :D To zdecydowanie będzie mój rekord, ale bardzo mi zależy, aby po czasie sprzątania, przygotowań i gotowania, czyli około 23 grudnia, być już w trybie slow, cieszyć się oglądaniem świątecznych filmów, czytaniem książek, obecnością bliskich.
I tutaj ogłoszenie: przygarnę wszystkie wegańskie przepisy na świąteczne potrawy i ciasta! Szukam na przykład wystrzałowego farszu do pierogów.
#jestem wdzięczna
Jestem bardzo wdzięczna za ten wyjazd do Poznania. Tę część wpisu piszę już w domu i z perspektywy kilku dni widzę, jak bardzo było mi potrzebne spotkanie z dziewczynami. Dominika zrobiła mi też sesję zdjęciową, co było dla mnie jednocześnie trudnym, jak i wyzwalającym doświadczeniem. Mam nadzieję, że kilka kadrów Wam niedługo pokażę, a poniżej możecie zobaczyć dobitny dowód na to, że muszę odświeżyć kolor włosów :D
Jestem też wdzięczna za poznańskie spotkanie z Pauliną, od której dostałam pierwszy świąteczny prezent.
#planuję
Teraz ta najtrudniejsza część. Planuję przerwę w blogowaniu. Nawet nie planuję, to już po prostu się dzieje. Podsumowujący bieżące sprawy wpis „Tu i teraz” jest ostatnim przed przerwą.
Mijający rok był dla mnie bardzo trudny pod wieloma względami. Począwszy od przepracowania wielu bolesnych spraw na terapii, skończywszy na listopadowej decyzji, żeby porzucić wszystkie dotychczasowe plany i rozpocząć coś nowego. Nie chcę, żeby ten blog miał wyłącznie charakter lifestylowy i był zbiorem przypadkowych tekstów. Wolę, by post pojawiał się raz na miesiąc, ale był dobrze przemyślany, przygotowany na podstawie źródeł i ciekawy dla Was. Myślę też nad odświeżeniem wyglądu motywu i może nazwy. Żeby sobie to wszystko poukładać, potrzebuję czasu.
Nie nakładam na siebie żadnej granicznej daty, ale mam nadzieję wrócić do blogowania w lutym. Będę też na pewno przez ten czas przerwy aktywna na Instagramie, ponieważ to moje ulubione medium i chcę mieć tam z Wami kontakt.
Uff, mam nadzieję, że naprawdę wrócę z lepszą odsłoną.
A co u Was? Jak się czujecie na początku grudnia? Widziałam, że już pojawiają się vlogmasy, więc jeśli nagrywacie swoje, to dajcie znać w komentarzu :).
